วันนี้มาหาพี่สาวที่ไม่ได้พบกันมาหลายปีแล้ว.... ที่โรงแรมโฟร์วิง ที่ไปเนี้ยไม่ได้คิดถึงหรอกนะครับเพียงแต่อยากที่จะไปเอาตัวโฉนดที่ดินที่มันติดเรื่องจำนองอยู่
เรื่องมันเริ่มเกิดก้อตอนนี้แระครับ คือหลังจากที่ผมเห็นสัญญาที่แม่ทำเรื่องไว้ใจผมทรุดไปอยู่ตาตุ่มเลย... ก้อนะตอนแรกแม่บอกว่าเอาที่ดินไปจำนอง แต่พอเห็นสัญญา้วมันไม่ใช่จำนองแต่มันเป็นขายฝาก ฮือๆๆๆ อยากจะร้องไห้นะตรงนั้นเลย... แต่พอได้คุยกับพี่สาวก้อทำให้ใจมันเย็นขึ้น แถมได้ความรู้แระข้อคิดต่างๆมากมายเลยแระ อย่างเช่น การไตรตรองคิดก่อนทำ สิ่งนี้ผมรู้สึกว่าผมขาดมันมานานแล้วแระ แต่พี่สาวผมก้อได้ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมา เรื่องการทำสัญญาที่ถูกต้องตามกฏหมาย...ตัวนี้สำคัญมากๆเลยถึงแม้ว่าผมจะมีความรู้ทางด้านนี้มาพอสมควรก้อเหอะ อีกอย่างที่ผมได้จากพี่สาววันนี้คือ การวางลำดับสิ่งที่เราจะทำว่าเราควรทำสิ่งไหนก่อน วางลำดับความสำคัญของสิ่งที่จะทำ สุดยอดเลยใช่ไหมครับพี่สาวผมคนนี้. จิงๆเธอไม่ได้บอกว่าสอนผมหรอกแต่ผมคิดไปเอง 5555
แมะ การที่ได้เจอกับพี่สาวคนนี้นับว่าเป็นการก้าวเดินที่สำคัญของผมก้าวหนึ่งเลยนะครับเนี้ย...
สำหรับวันนี้คงพอเท่านี้ก่ินนะครับ เจอเรื่องต่างๆมาเยอะแต่วันนี้ง่วงไม่ไหวที่จะเล่าแล้ว. พรุ่งนี้เจอกันใหม่ครับ และผมหวังว่าบทความของผมจะทำให้ใครหลายๆคนที่อ่านได้ความรู้และแง่คิดนะครับ
ผมไม่อยากให้ความล้มเหลวของผม เป็นความล้มเหลวของท่านเช่นกัน
ดังนั้นจงนำส้่งที่ผมทำผิดพลาดไปเป็นอุทาหร สำหรับท่านนะครับ ผมขอร้อง. ราตรีสวัสครับ....
